Ik kies er eens voor om in het Nederlands te schrijven denk ik. Ik las net in het boek van Aaf Brandt Corstius. Dat is in het Nederlands en het zette me aan het denken.

Ze heeft het over een landkaart. En die landkaart biedt me troost. Alsof het leven niet bestaat uit levels en dat je je vooral niet moet vergelijken. Maar er zit ook geen bestemming in. En ja er bestaat zoiets als ‘arrival fallacy’, die ik nu misschien wel ga ervaren. Iets bereiken, maar er maar kortstondig plezier van hebben en dan ook zoveel stress ervan hebben gehad en zoveel moeite en tijd in hebben gestopt. Waarom? Blijkbaar vond ik het belangrijk.

Studeren. Och, studeren. Het is zó belangrijk. Ja. In sommige opzichten wel. Baankans, kennis opdoen, ervaringen opdoen. Soms je ergens toe verplichten en ontdekken dat je iets kunt waarvan je dat niet had verwacht. Maar ik ben het ook behoorlijk beu. Alle verplichtingen, alle feedback, alles wat maar niet goed genoeg nog is, onderzoek doen naar iets waar ik geen onderzoek naar wil doen. Ik wil geen portfolio’s meer schrijven en eigenlijk wil ik ook niet zo graag meer voor de klas staan. Vier jaar lang Engels gestudeerd. Vier jaar lang gezwoegd voor iets wat ik eigenlijk niet meer wil.

Advies kun je inwinnen en dat moet je luisteren naar je hart zegt Aaf Brandt Corstius. Ja. Da’s mooi. M’n hart spreekt wel. Hmm. Vooral mijn hersenen als ik heel eerlijk ben, maar je hebt zoiets als onderbuikgevoel. Ik denk dat ik ergens anders goed op mijn plek zou zijn dan voor de klas. Al lijkt het me soms wel leuk en interessant. Maar ik wil vooral meer vaardigheden leren. Remmen, begrenzen, hoe ik van die waas in mijn hoofd afkom. Ja eraf kom. Dat klinkt niet heel bemoedigend. Ergens van afkomen of ergens mee omgaan. Ik ben het gewoon erg beu om me moe te voelen, verdrietig te voelen en vooral angstig. Boos ben ik nu aan gewend en die vind ik soms ook fijn, omdat ik die niet zo kende, maar boos mag ook ingeperkt worden. Tja. En nu dan. Ik bedoel gevoelens zijn er natuurlijk om je te helpen. Maar het voelt allemaal wat disproportioneel.

Ik zucht even. Ik haal even adem. In gedachte ben ik even bij mezelf. Alsof ik mezelf even omhels. Het leven is gewoon soms niet makkelijk. Gewoon echt niet. En het roept allemaal enge gedachten en overweldigende gevoelens op. Ik weet wel dat ik echt niet ergens wil werken waarop ik om mijn schrijfkunsten wordt beoordeeld. Wat is dat vermoeiend. Dit hier, gewoon schrijven, omdat ik het wil, dat is bevrijdend.

Goed als het bevrijdend mag zijn, mag ik ook alles schrijven. Over dood, rouw, zelfmoord, passie voor het leven, levenslust, lusteloosheid, vrijheid, angst, hopeloosheid. En ook hoop.

Ik heb het idee dat ik meer moet focussen op dankbaarheid, op liefde, op luchtigheid, speelsheid. Er is zoveel meer in het leven dan Angst. Ja Angst met een grote hoofdletter A. Hoe ziet het leven eruit met Liefde? Met een grote hoofdletter L!

Toch merk ik dat er iets uit moet. Alsof ik meer moet ontdekken. En met al die analyses van me, lukt het soms helemaal niet om iets te ontdekken, maar het brengt me wel rust. Misschien is het gewoon dat de gedachten er mogen zijn. Alsof ik moet verwerken wat er is gebeurd. Het liefst wil ik er betekenis aan geven of het begrijpen of weten wat ik ermee kan. En misschien is dat gewoon het opschrijven ervan. Het is er. Het mag er zijn. En blijkbaar met de hele wereld, maar mocht ik het toch prettig vinden om dit bericht weer te verwijderen en dat het even voor mij is, mag dat ook. Nu deel ik het met je.

Wie weet heb je wat aan dit blog. Dit bericht. Deze gedachten, woorden, zinnen. Ja, wat denk ik dan? Wat is de zin van het leven? Waarom ben ik hier? Waarom is überhaupt iemand hier? Wat gebeurt er als iemand zelfmoord pleegt? Waarom is het zo confronterend? Ik zou willen dat het minder zeer deed en minder bij me opriep. Waarom heeft een ander geen passie voor het leven? Waarom zou je elke dag passie moeten hebben voor het leven? Hoe kun je genieten van het leven?

Ik denk wel dat ik een antwoord heb op die laatste vraag. Voor mij is dat dansen. Dansen is vrij. En ik kan genieten van meer dingen. Eten, vrijen. Praten, luisteren, lachen. Kinderen, volwassenen. Een spelletje, speelsheid. Natuur, een vlinder, een vogel. Een bloem die lekker ruikt. Een zonnestraal. Een douche. Zwemmen, een bad. Uitzicht op een berg.

Zo denk ik wat door. Terwijl ik op mijn werk ben. Ik hoor net dat ik naar huis mag. Maar ik wil schrijven. Dus ik schrijf nog even een paar minuutjes door.

Er is namelijk ook veel lijden. Verlies. Gedachtes die zeggen dat je niet genoeg bent. Geen connectie voelen met anderen. Je vergelijken. Vinden dat je anders moet zijn. Ontevreden zijn. Vreemd. Ik noem nu ook gevoelens en gedachten. Het lijken wel niet echt ervaringen. Hmm. Wat is dat dan lijden? Lijd ik wel? Of doe ik mezelf een boel van dat lijden aan? Door te denken?

Goede vraag. Ik ga hier meer over nadenken. Ontdekken. En soms even niet denken en lekker naar de vogels kijken.

Ik hoop dat je een fijne dag hebt of een fijn moment. Liefde wens ik. Naar alles om me heen. Until next time! X